Kunst
Tijdens mijn opleiding tot muziekdocent had ik er af en toe moeite mee dat ik mijn creativiteit niet goed (of vaak) genoeg kon inzetten. De oplossing hiervoor heb ik gevonden in mijn band Beter Leven en in mijn werk binnen de creatieve broedplaats Black Brick.
In de band draag ik bij aan de songwriting, maar daarnaast houd ik me ook bezig met de merchandise. Daarvoor heb ik in samenwerking met Jacco Borggreve, AKI-studenten en Novo Ego een manier gevonden om tijdens liveshows ter plekke kleding te bedrukken, in plaats van dat we dit door een extern bedrijf laten doen. We sporen de mensen die naar onze shows komen aan om een eigen shirt mee te nemen, dat wij dan zelf ter plekke bedrukken. Dit proces achter de merchandise houdt het duurzaam, goedkoop en persoonlijk.
Een microfoon is verbonden aan een Raspberry Pi, die weer aangesloten is op een 3d-printer. De printer is geprogrammeerd om zich te gedragen als een ‘gewone’ XY-plotter, maar kan met de toevoeging van de Z-as druk uitoefenen op een brushpen. De Raspberry Pi analyseert het geluid van mijn saxofoon dat via de microfoon binnenkomt en stuurt coördinaten naar de 3d-printer op basis van het volume en de frequentie van de muziek. De noot die ik speel bepaalt de plek op het papier, het volume waarmee ik speel bepaalt de dikte van de streep die wordt gezet.
Het resultaat is een minimalistische en chaotissche tekening van geluid, waarin overeenkomsten te zien zijn met de Grafische Partituren van 20e-eeuwse componisten zoals Haubenstock-Ramati, Takemitsu en Xenaxis.
In hoeverre is de tekening representatief van de te horen klanken?
Werk ik met de machine, of werkt de machine met mij?
Past deze grafische vorm bij mijn speelstijl als saxofonist, en waarom?